Поры года

Таму, хто ўважліва паглядзеў мой сайт, можа падацца, што з усіх пораў года я люблю толькі восень. Але гэта зусім не так. Усе поры года прывабныя па-свойму. Напрыклад, зіма. Чым для мяне адметная зіма? Ну, па-першае, 17-м студзеня – маім днём нараджэння. Гэта дзень цудоўны, таму што нават у самыя бясснежныя і цёплыя зімы 17-га студзеня ідзе снег. Белы-белы, пухнаты снег, які стварае самы “вершны” настрой. Да таго ж у студзені заўсёды зацвітаюць мае фіялкі: сінія, фіялетавыя, белыя, ружовыя, яны цудоўна глядзяцца на фоне заснежаных вокнаў. Увогуде, зіма – гэта перш за ўсё святы: Каляды, Новы год і Стары Новы год, Святкі і Вадохрышча. Бясконцая чарада чароўных святаў, якія пахнуць ёлкай, марозам і мандарынамі. А яшчэ мінская зіма – гэта белыя ночы. Калі снег зіхціць у святле белых, аранжавых, зялёных ліхтароў, проста вачэй не адвесці!

Вясна мінае вельмі хутка, мажліва, таму, што амаль да сярэдзіны красавіка мы ўсё ніяк не праводзім зіму, яе сляды прыкметныя яшчэ ў цяністых месцах, і па начах трымаецца марозік. Але нельга не заўважыць увесну першыя ручаі і першыя пралескі! Свята вясны – гэта цюльпаны. Я вельмі люблю цюльпаны, не ў вазе, дзе яны распускаюцца і ападаюць за пару дзён, а на клумбах, якімі ўпрыгожаны мой горад. Прыгрэла сонейка, зазелянела трава – і Мінск увесь пакрываецца гарэзлівымі вяснушкамі дзьмухаўцоў. А далей зацвітаюць алыча, чарэшні, вішні, яблыні, чаромха, акацыя, каштаны, бэз… Мінск – горад зялёны і горад квітнеючы, і жывучы ў ім, нельга застацца абыякавым да вясны.

Шчыра кажучы, чаго я не люблю летам, дык гэта спёкі. Ну, градусаў 25 – куды ні ішло, а ўжо за 30 – ратуйце нашы душы! Разумею, як усміхаюцца зараз мінчукі, чытаючы гэтыя радкі: лета ў гэтым годзе не тое што спёкі, цяпла шкадуе. Але затое як красуе летам канюшына, абшары пахкіх ружовых і белых кветак. А зараз у Мінску цвітуць ліпа і язмін. Салодкі мядовы водар і дурманлівы таямнічы пах змешаныя ў паветры. Лета – гэта матылі, рознакаляровыя матылі на рознакаляровых кветках. Вось матыль праляцеў міма майго акна (якое, між іншым, на 8-м паверсе). Я гляджу ў акно – на хмары, што абяцаюць хуткую навальніцу. Лета – гэта навальніцы. З сінімі, фіялетавымі, аранжавымі маланкамі, якія асвятляюць цёплыя летнія ночы, з грамамі, якія пазвоньваюць у аконных шыбах, з залевамі, якія шырокімі густымі палосамі цягнуцца ад неба да зямлі.

Паступова навальніцы саступаюць месца сумным шэрым ліўням. Лета праводзіць не трэба, яно само спяшаецца адысці, і нярэдка ў верасні даводзіцца даставаць цёплыя курткі і паліто. Апошнія надзеі на цяпло – бабіна лета, якое толькі пачалося, а вось яго ўжо і няма. Тыдзень развітальнага, восеньскага, цяпла амаль імгненны, але колькі застаецца ўражанняў! Астры красуюць. Кляны палаюць чырвонай, жоўтай, аранжавай лістотай. І сонца яшчэ грэе зямлю, а не проста ззяе. Пашамацець лістотай на дарожцы ў парку – што можа быць больш цудоўным у гэтую пару?!

А потым усё становіцца шэрым і цьмяным, і маркотная пацьмянелая лістота ўжо не радуе вока. А што радуе? Першы снег, чысцейшы за саму чысціню. Усё на свеце паўтараецца – зноў вярнулася зіма. І не за гарамі ўжо чароўныя зімовыя святы, якія пахнуць ёлкай, марозам і мандарынамі…